De bedoeling van de zorg centraal

In de kerstvakantie hadden we lekker de tijd om uitgebreid met vrienden te eten en bij te praten. Zo spraken we ook met een goede vriend over een goede vriend van hem. Vroeger zagen wij hem ook op feestjes en zo. Maar dat was vroeger. Hij heeft MS en het gaat niet goed met hem. Zijn levensdroom was ooit om met zijn vrouw in Chili te gaan wonen. Nu zit zelfs een vakantie naar Chili er niet meer in, een paar dagen weg is al een onmogelijke onderneming. De vriend wilde niet hulp behoevend zijn, en hij is daarom met zijn vrouw zo lang mogelijk in hun huis blijven wonen. Inmiddels is hij zo slecht dat zijn vrouw thuis moet zijn als hij naar de wc moet, en hij zelf geen glas water meer kan pakken. Ze gaan binnenkort dan toch verhuizen naar een aangepaste woning. Dat had in Chili waarschijnlijk niet gekund. Gelukkig is de zorg goed geregeld in Nederland!

Of toch niet?

Want tegelijkertijd is het ook weer zo slecht geregeld in Nederland. Veel mensen maken zich zorgen om de zorg. Er is iedere dag wel iets in het nieuws. Bijvoorbeeld dat een chirurg na vijf minuten een hand te bekijken een operatie inplant voor iets wat met fysiotherapie kan worden opgelost. Of de berichten eind vorig jaar over het grote aantal overbodige behandelingen dat artsen zouden laten uitvoeren.

Ik denk aan de oma van mijn man. Het laatste half jaar van haar leven lag zij in het ziekenhuis. Eerst op een afdeling die vocht achter haar longen weghaalde. Maar die afdeling lette niet op de voeding die ze ondertussen te kort kwam. Geheel verzwakt moest ze op een andere afdeling weer aansterken. Totdat er weer vocht achter de longen zat en ze terugging. En zo ging dat enkele maanden steeds maar heen en weer. Artsen lijken regelmatig niet meer in staat om over het muurtje van hun eigen specialisme heen te kunnen kijken.

Positieve berichten zijn er gelukkig ook!

Die lees ik ook in de krant. Een echtpaar heeft een traplift nodig. Een passende subsidieregeling lijkt er niet (meer) te zijn. Zelf kunnen ze hem niet bekostigen. Ze wonen fijn, maar het traplopen is al tijden kommer en kwel. Dan stelt een arts dat ze gelijkvloers moeten gaan wonen. Dus helaas verhuizen. Een geschikte huurwoning blijkt twee keer zo duur als hun huidige hypotheek. Voor de huurkosten heeft de gemeente wel een subsidiepotje. “Kunnen we dat geld niet krijgen voor een traplift?” vroegen ze uiteindelijk. Dat kon!

Waar gaat het in de kern om?

Wat fijn dat deze gemeente flexibel kon zijn! Een organisatie die weet waar het oorspronkelijk om draait (de burger). Een gemeente die een stap terug kan doen, uit het denken in vastgeroeste systemen en regeltjes.

Het is zo hard nodig dat in organisaties weer wordt gewerkt vanuit die oorspronkelijke bedoeling, vanuit de ware intentie. Dat luisteren naar de mensen waar het om gaat hoog in het vaandel staat. Hoger dan het systeem van regeltjes zelf.
Dat gaat niet vanzelf. Daarvoor moet in organisaties veel bewuster worden stilgestaan bij welke waarden er worden gehanteerd én in welke volgorde. Gezond verstand? Empathie? Risicomijding? Ego en macht? Bedrijfseconomie? Het vraagt een zelfbewuste organisatie om te handelen vanuit de juiste waarden en in een gezamenlijke, passende rangorde.

Sta maar eens stil bij uw eigen organisatie. Wat is de intentie, waar gaat het in de kern om? En waardoor laten jullie je leiden bij het nemen van beslissingen? Als we daarin bewuster verantwoordelijkheid nemen maken we het met elkaar zo mooi in Nederland!

Nathalie de Man